Dzieù zdawa³ siê byÌ wiecznoœci¹. S³oùce powoli znika³o za horyzontem, obrzucaj¹c go z³otymi wstêgami ostatnich promieni s³oùca. Wkrótce zniknie, lecz pozostanie jeszcze na chwilê. Dzieù ulotny jak inspiracja, noc ulotna jak natchnienie... Natchnienie trwa³e jak butowle, budowle giêtkie i smuk³e, jak ga³êzie... Wszystkie rzeczy tak bardzo podobne, ale tak ró¿ne. W³aœnie to by³o jego inspiracj¹. Przemijanie, œmierÌ, ¿ycie...
To co kochaÂł, a co byÂło naprawdĂŞ tak daleko...
Virgiliu siedzia³ na fontannie, stawiaj¹c nowe kreski na p³ótnie rozœcielonym dok³adnie na sztaludze, któr¹ mia³ przed sob¹. Cienkie, ciemne i spontaniczne kreski powoli tworzy³y prawdziwe obiekty.
Surrealizm. CoÂś co kochaÂł, co zdawaÂło siĂŞ byĂŚ marzeniem sennym, lecz zrodzonym przez artystĂŞ.
Z kresek powstawaÂły budynki, roÂśliny i gigantycznych rozmiarĂłw sÂłoneczniki.
Wszystko stanowiÂło zgranÂą kompozycjĂŞ.
Pierwsza kropla farby 'umazaÂła' rysunek. Jego surrealistyczny Âświat powoli oÂżywaÂł...
A wokoÂło byÂło tak spokojnie i cicho, tak piĂŞknie... ZÂłote promienie i moment u schylku dnia... To byÂło jego celem Âżycia...
Codziennym oczekiwaniem, i przemijajÂącÂą chwilÂą...

Virgiliu speszony nag³ym oderwaniem od pracy i postaci¹ nachylon¹ nad jego powstaj¹cym, "nagim" obrazem, zaczerwieni³ siê lekko, lecz po chwili, chwytaj¹c o³ówek i kreœl¹c nim krzta³ty nad ró¿nymi czêœciami obrazu, zacz¹³ czêœciowo objaœniaÌ. - Ten krzta³t, który zacz¹³em malowaÌ, to s³onecznik, symbol p³odnoœci i ¿ycia. Jednak nie jest to dobry s³onecznik. Jego d³ugie, spl¹tane korzenie obejmuj¹ wisz¹cych do góry nogami na kosturach, ludzi w maskach, i stoj¹cych. Ci pierwsi to my, wampiry, natomiast ludzie stoj¹cy swobodnie, lecz spêtani, to mieszkaùcy Karady. Pragnê przedstawiÌ ten obraz w dwóch barwach, p³owym i czarnym, lecz ró¿nych odcieni. S³onecznik stanowi kontrast, ró¿ni¹c siê kolorystycznie od obrazu. Kredowe stopnie, tworz¹ce obramowanie obrazu, symbolizuj¹ przeszkody, jakie ludzie i wampiry musz¹ pokonaÌ na swojej drodze, drodze ¿ycia... - Virgiliu zastanowi³ siê trochê, wpatruj¹c siê w obraz. - Czy widzi pan te ma³e krople czerwieni? To krew. Posoka ¿ycia kapi¹ca z nieba... £¹cz¹ca i ludzi i wampiry. Ludzie maj¹ j¹ w swych ¿y³ach, a wampiry, w akcie "dzielenia siê jestestwem", maj¹ j¹ w swych ustach... To nie jest dok³adna treœÌ jak¹ chcia³em przekazaÌ, a jej zal¹¿ek. Obrazy skrywaj¹ w sobie tajemnice, które odkrywa siê indywidualnie. Ka¿dy znajdzie w nich swoje ukryte znaczenia i podteksty...

Virgiliu przytakn¹³. - S³onecznik, jako symbol p³odnoœci i zycia pokazuje cykl narodzin i przemiany w wampira. Ludzie rodz¹ siê, umieraj¹, staj¹ siê wampirami... Ale to wci¹¿ to samo zycie, w tym samym ciele i z tym samym charakterem. St¹d jeden s³onecznik. - Ch³opak wsta³, przerzucaj¹c kosmyki rudych w³osów, które opada³y mu na twarz i ramiona. - Dziêkujê. - powiedzia³ skromnie, lekko siê k³aniaj¹c. - Zawsze moim ¿yciem by³o malarstwo. Odk¹d pamiêtam nieod³¹cznym elementem mnie, by³ o³ówek. Kiedy ¿y³em, tak¿e rysowa³em. ¯ycie jest jedno, w tym samym ciele i z tymi samymi odczupiami i pragnieniami.

- N-na salonach?! - zdziwiÂł siĂŞ artysta, wyraÂźnie zadowolony z propozycji nieznajomego. - OczywiÂście Âże bym chciaÂł, tylko czy oni chcÂą oglÂądaĂŚ moje obrazy... Mam ich ponad sto dwadzieÂścia...

- DziĂŞkujĂŞ panu bardzo... - rzuciÂł jeszcze na poÂżegnanie, skÂładajÂąc sztalugĂŞ i idÂąc w kierunku pracowni.